ندانم چرا!
اما شاید این مطالب را هم سفید کنم!
بلند بلند حرف زدن و فکر کردن و به اشتراک گذاشتن عمیق ترین لایه های فکری ات در قالب یک "وبلاگ" با افرادی کاملا مجهول!!!
افرادی که نمیدانی اسم و فامیلت را میدانند یا نه! و اگر بدانند برایشان مهم است یا نه!!!
آمار وبلاگ همیشه تو را به عجب وا میدارد و می مانی که این یک نفر، یا یک ها نفر کیستند که نمیگذارند آمار بازدید کننده هایت به صفر برسد!!!
شاید هم مربوط می شود به اشکالات بلاگ و اینترنت و...
ندانم حتی، که نسل وبلاگ منقرض شده یا نه!
ندانم که الان، نسل اینستاگرام است یا تلگرام و ندانم کی این نسل های مجازی از بیخ بر کنده می شوند و ندانم...
که چند سال دیگر با چه پدیده ی جدیدی رو به رو خواهیم شد!
سر این "ندانم" ها هم باز نمی شد اگر خستگی افراد را نمی دیدم از این فضا...
هر چه هست این فضا خیلی سنگین است...
جایی نیست برای خود بودن.
برای اینکه تمام تمام خودت باشی.
اعتراف میکنم اشتباه کردم!!!
فضای مجازی هرگز ظرفیت این را ندارد که بخواهی همه چیز را درونش جمع بزنی!!!
نمی شود توی یک وبلاگ، هم از احساسات و دلنوشته های گاه مرده و فراموش شده ات بنویسی، هم حرفهایت را با خدا، هم از کتاب هایی که میخوانی هم ....
نمی شود!!!
باید انتخاب کرد...
در فضای مجازی فقط می شود بخضی از خودبودگی ات را به نمایش بگذاری...
اما چرا...؟!
ندانم!!!
